6 Şubat’ın ikinci yılı | DEM Parti Eş Genel Başkanı Hatimoğulları: İnsanlar, yaşamlarını hâlâ konteynerlerde 21 metre kareye sığdırmaya çalışıyor!

DEM Parti Eş Genel Başkanı Tülay Hatimoğulları ve beraberindeki heyet, 6 Şubat depremlerinin ikinci yılında Hatay’da düzenlenen anma törenlerine katıldı. Hatimoğulları, “Denetim yapmayan, konutları denetlemeyen, insanları bile bile ölüme terk eden, sahte imar aflarıyla insanları ölüme terk eden anlayış şimdi de iki sene sonra depremzedeyi yine aslında diri diri ölüme mahkum etmiş. İnsanlar hâlâ iki yıl geçtiği halde konteynerlerda 21 metre kareye yaşamlarını sığdırmaya çalışıyor” dedi.

6 Şubat Depremlerinin ikinci yılında DEM Parti Eş Genel Başkanı Tülay Hatimoğulları ve beraberindeki heyet, Hatay’daki anma törenlerine katıldı. Hatimoğulları, burada yaptığı konuşmada şunları kaydetti:

“İki sene önce bu gece sabaha karşı Hatay’da, Maraş’ta, Adıyaman’da, Malatya’da on bir ilimizde hayat durdu. On bir ilimiz dipten gelen bir sarsıntıyla büyük bir yıkım yaşadı. Kentlerimiz yalnız bırakıldı. Bizler depremde o göçüklerin altındayken ‘sesimi duyan var mı?’  Sesini aslında herkes duyuyordu. Ama devlet duymazdan geldi bizi. Biz birbirimizin sesini duyduk. Birbirimizin yarasını sarmaya çalıştık. Biz kıt olanaklarımızla bulduğumuz kürekle kazmayla akrabalarımızı, arkadaşlarımızı, komşularımızı canlarımızı kurtarmaya çalıştık. Ama bu kadarını yapabildik.

T24 deprem bölgesinde – Depremin ikinci yılında Adıyaman: “Her şey düzelir de hiçbir şey eskisi gibi olmaz”

“Deprem bölgeleri kocaman bir şantiyeye dönmüş”

O gün kepçeler gelmedi. O gün hiltiler yoktu. Ama aradan kısa bir zaman geçtikten sonra enkaz kaldırmak için ihaleye çıktılar ve birden yandaş müteahhit şirketlerin iş makinelerini gördük, deprem bölgesinin dört bir yanında. O kepçeler o gün gelseydi biz bu kadar canımızı kaybetmezdik. Bizler bizzat arama kurtarma çalışmalarına katıldık. Bir kepçenin neleri kurtarabileceğini, kaç canı kurtarabileceğini gözlerimizle gördük. O gün bir seferberlik ilan edilseydi, o gün kışlalardan askerleri çıkarıp ‘gidin halka yardım edin’ denseydi, izin verilseydi askerin çıkmasına bunlar yaşanmazdı. O gün Türkiye’de o beş firmanın kepçeleri buralara gelseydi bizler bu kadar ölmeyecektik. İşte bizim canımızı yakan, bizleri kahreden konulardan birisi budur. Devlet bizi yalnız bıraktı. Ölüme terk etti. Günler sonra gelebildiler buralara. O da gelebildiler mi? Ayrı bir soru işareti. Aradan iki yıl geçti, dışarıdan gelen değerli dostlarımız bizleri yalnız bırakmadılar. İlk günde yalnız bırakmadılar, bugün de yalnız bırakmadılar. Hepiniz görüyorsunuz değerli dostlar. Burası kocaman bir şantiyeye dönmüş. Deprem bölgeleri kocaman bir şantiyeye dönmüş. Hatay apaçık ve bariz bir biçimde ayrımcılığa maruz kalmış.

“İki sene sonra depremzedeyi yine diri diri ölüme mahkum etmiş”

Denetim yapmayan, konutları denetlemeyen, insanları bile bile ölüme terk eden, sahte imar aflarıyla insanları ölüme terk eden anlayış şimdi de iki sene sonra depremzedeyi yine aslında diri diri ölüme mahkum etmiş. İnsanlar hala iki yıl geçtiği halde konteynerlerda 21 metre kareye yaşamlarını sığdırmaya çalışıyor. Kadınlar bunun en ağır bedelini ödüyor. 21 metre kareye bir ailenin, çocukların yaşamını sığdırmaya çalışıyorlar. Ve hâlâ insanlar çok önemli oranda konteyner kentte yaşıyorlar. Bizlere, depremzedelere müşteri gözüyle bakan bu iktidar yine yok. İki sene geçti aradan gene yok ve buradan biz iktidara, merkezi hükümete sesleniyoruz. Bir an önce konutlar yapılmalı, bitirilmeli ve bir an önce buradaki insanların konutlarına kavuşması sağlanmalı. İnsanlar yaşama tutunmak için dört elle sarıldılar. dışarıdan gelen toplumsal dayanışma ağlarının verdiği katkılarla ayakta durmaya çalıştılar. Hâlâ bu moralle bizler bize uzatılmış o dalı bizler tutarak burada yaşamaya çalıştık. Hayatta kalmaya çalıştık. Ve biz hiçbir zaman bu yaşadıklarımızı unutmayalım unutturmayalım. Cenazelerde yaygın bir söz vardır, ‘Allah bu acıları size unutturmasın’. Ben bir gün sordum, ‘Acıları niye unutmayalım ki? Acılar içinde mi yaşayalım? Acıları unutmak daha iyi değil midir?’ diye. Meğer ki bu sözün anlamı şuymuş, daha beterini yaşamayın ki bu acı kalsın sadece aklımızda. Ama biz her seferinde daha büyük bir acı yaşıyoruz. Gölcük depreminden, Van depreminden sonra Maraş, Antakya depremini yaşadık ve daha büyük bir acı yaşadık bizler. Bizler bu hüznü unutmak istemiyoruz. Bizler bu hüznü unutmayacağız, unutturmayacağız ki daha çok canımız yanmasın. Biz gitmedik, biz buradayız ve sizlere sözümüz olsun ki bizler bu kenti Yüzyıllar boyunca birçok medeniyetlere beşiklik etmiş bu tarihi kenti ve bütün kentlerimizi sevgiden tuğlalarla hep beraber öreceğiz. Kendimizi, kentimizi ve yaşamımızı yeniden  inşa edeceğiz.” (ANKA)